فیدل تا نفس آخر برای رسیدن به خواسته‌های خود دشنام داد و مبارزه کرد اما به ندرت پیروزی را در آغوش گرفت.

هنوز هم معماهای زیادی در مورد مرگ چه‌گوارا و سودی که نصیب رژیم دوست سابقش در کوبا کرد، وجود دارد.

هست، همیشه هست، شرایط ناعادلانه و نابرابرِ وحشتناکی که دهه‌ها قبل باعث شد «چه» سفرش را به‌سمت گلولۀ تقدیر و عکسِ در انتظارش در بولیوی آغاز کند. قدرتمندانِ زمین باید حواس‌شان را جمع کنند: پسِ این تی‌شرت‌هایی که سعی کرده‌ایم او را محصورشان کنیم، چشمانِ چه‌گوارا همچنان بی‌قرار مشتعل‌اند...هیچ‌چیز به‌قدرِ رویکردِ «چه» در تحقیرِ آسایش و رفاهِ دنیوی و امیالِ معمول و پیش‌پاافتادۀ انسانی نمی‌تواند همدلی برانگیزد.

از لحظه‌ای که پا به اتاق گذاشتم «چه» به من خیره شده بود و چشم از من برنمی‌داشت. من هم به او خیره شدم. لبخند می‌زدم و کمی هم خجل شده بودم اما بیشتر از هر چیز حیرت کرده بودم. در ذهن کنجکاوم او را مردی زشت و پلید تصور کرده بودم، اما حالا اینجا مردی به غایت زیبا می‌دیدم...«چه» آن مرد وحشی و بی‌رحمی نبود که به ما باورانده بودند. در چشم من او یک انسان زیبا، جوانمرد، و فرهیخته بود.